231 kilometrów w drodze na Ještěd

Sobota rano 21 sierpnia. Tobołki od wczoraj przypięte do roweru w garażu.Na kierownicy w uprzęży śpiwór syntetyczny, spray na kleszcze i smar do łańcucha oraz 4 batoniki, pod rurką w leniwcu statyw, srajtaśma, przejściówka do montażu smartfona na statywie, na rurce powerbanki, taśma do reperacji, scyzoryk, kabelki, mydło, palnik, zapalniczka w podsiodłówce menażka, kartusz gazowy, materac dmuchany, drugi zestaw ciuchów (spodnie, koszulka, skarpetki), ręcznik, szorty kąpielowe (były szanse na pluskanie), koszulka z długim rękawem, dwie zupy liofilizowane, dwie porcje musli, paczka żółtego sera (po całym dniu przyjemnie topionego) i to co okazało się zbędne: rękawki i nogawki. Dodatkowo dwa bidony wypełnione colą i dwa bidony na wodę zalane w ostatniej fazie wycieczki tuż przed wjazdem na Ještěd jako zapas wody na kolację i śniadanie.Pod rurką pojemnik narzędziowy z dętką, łatkami, łyżkami i kluczami – na szczęście zbędny.
Wyruszam o godzinie 7:00.Chcę znaleźć się w okolicach Kamiennej Góry na pierwszych podjazdach, gdy tam temperatura będzie o 2 stopnie niższa niż na nizinach.Średnia temperatura na trasie to 28 stopni i pełne słońce.

Z Wrocławia ruszam drogami rowerowymi w stronę Smolca i tam wbijam na międzynarodowy szlak R9 z którego przez pomyłkę zbaczam w Sadkowicach, aby powrócić nań w Kątach Wrocławskich. Za Borzygniewem wpadam na drogę wyłożoną płytami i cieszę się, że mam na kołach oponki 700x38c które pomimo dobicia na maksa amortyzują jednak lepiej niż 32ki.Na takich odcinkach doceniam uniwersalność gravela, który pozwala wjechać na trasy o – nazwijmy to delikatnie – nietypowej nawierzchni. Robi się coraz cieplej. W Ibramowicach wyprzedza mnie dwóch szosowców, jadę ich śladem, ostatecznie gubię ich z oczu w Mrowinach, zjeżdżając na Żarów. Z Jaworzyny wyjeżdżam na zamkniętą Drogę Powiatową 3396D na której układany jest nowy asfalt. Jadę szerokim, surowym poboczem z czasem wzdłuż ciężkiego sprzętu wyrównującego asfalt z którego bije żar, by niebawem zjechać na Drogę Węglową łączącą dawniej Wałbrzych z odrzańskimi portami. Pierwszy odcinek drogi, to zarośla wśród których wije się cienka ścieżka przecinająca drogę łączącą Piotrowice Świdnickie z Nowicami – tuż przed przejazdem przez asfalt widzę ponownie szosowców którzy mijali mnie w Ibramowicach. Od tego miejsca Droga Węglowa ciągnie się szerokim, piaszczystym traktem wśród malowniczych pól, ponownie zamieniając się w wąską, zarośniętą ścieżkę za Starym Jaworowem. Przed Świebodzicami wpadam na asfalt, którym docieram do miasta, gdzie po raz pierwszy robię tankowanie płynu napędowego w postaci Coli. Za Świebodzicami wjeżdżam na szlak rowerowy K4-Szlak Tkaczy biegnący wzdłuż Książańskiego Parku Krajobrazowego. Zaczynają się pierwsze podjazdy, na razie spokojne i lekkie. Sporo tu cienia i można odetchnąć, ruch samochodowy umiarkowany, kierowcy wyprzedzają mnie z klasą. Na wysokości Chwaliszewa wpadam na Drogę Wojewódzką nr 375, którą podążam przez chwilę, aby w Starych Bogaczowicach złapać znowu szlak rowerowy K4, prowadzący przez niezalesione tereny, gdzie smażę się w pełnym słońcu, wypijając resztki płynu napędowego. Docieram w końcu do Kamiennej Góry w której na dzień dobry zaliczam krótki, ale sympatyczny zjazd chłodzący odrobinę moje wysuszone ciało. Niebawem zauważam oazę, czyli stację Orlenu na której zostawiam sporo kasy, fundując sobie zapas coli, wypijając espresso, litr coli, zjadając loda i dużego syntetycznego rogalika z czekoladą. Na stacji zatrzęsienie motocyklistów korzystających z wyśmienitej pogody. Nie widzę, jak i nie mijam po drodze kolarzy ani rowerowych turystów, dochodzę do wniosku, że chyba jest po prostu za ciepło na rowerowe eskapady, ale kij w oko pogodzie – jeżeli nie pada, to pogoda jest idealna na rower.

Z Kamiennej Góry do Lubawki toczę się powoli poboczem Drogi Krajowej nr 5 próbując strawić dobra konsumpcyjne wrzucone w czeluść żołądka na stacji paliw. W Lubawce w pewnym momencie wyprzedza mnie samochód osobowy, po czym zajeżdża drogę, hamuje gwałtownie i z włączonym kierunkowskazem skręca w prawo do posesji. Hamuję ostro na dwie klamki, ale z wyczuciem, mimo wszystko zarzuca mi tyłem, czuję, że torba trzyma się solidnie linii roweru, za mną ostro hamuje samochód – mam na dupie jego zderzak. Spoglądam na kierowcę który zajechał mi drogę, jest nim podstarzały mężczyzna. Nie mam czasu na bzdury i jałowe dyskusje. Jadę dalej ciesząc się, że tym razem nie przeleciałem przez samochód jak 5 czerwca, gdy kierowca zajechał mi drogę – wówczas skończyło się na dwóch kulach i wstrząśnieniu mózgu.

Na granicy zahaczam o jedyny w tym miejscu kantor, gdzie uprzejmy właściciel wybierający się na obiad zawraca, aby sprzedać mi 150 koron. Za granicą trzymam się drogi nr 16 którą docieram do Trutnova, tu łapie mnie kryzys i potrzebuję chwili odpoczynku pod zadaszeniem na parkingu, aby zresetować organizm. W Trutnovie wbijam się w drogę nr 14 z szerokim asfaltowym i czystym poboczem. Pobocze znika jedynie na zakrętach i rozjazdach i tu trzeba uważać, bo ruch na drodze jest ogromny – prawdopodobnie wszyscy walą w stronę Janskich Łaźni, aby odwiedzić platformę widokowo-edukacyjną Ścieżka w chmurach. Przed Janskimi Łaźniami 14tka odbija na lewo i…ruch w zasadzie zanika. Od tej pory jedzie się miło i spokojnie. Słońce niemiłosiernie praży. Pozbywam się całej Coli, czas więc na tankowanie. Za Lanovem na wysokości lotniska sportowego kupuję na małej stacji paliw za 80 koron dwie litrowe Cole, zaliczając miły uśmiech pięknej ekspedientki.Przelatuję przez Vrchlabi, zjeżdżając do tego miasta ładnych kilka kilometrów drogą rowerową prowadzącą wzdłuż jezdni. Droga wiedzie przez Karkonoski Park Narodowy. W miejscowości Horni Sytova zjeżdżam z drogi nr 14.Droga ciągnie się w dół rzeki Jizera w cieniu koron drzew, niestety do rzeki nie ma dostępu a mam wielką ochotę na kąpiel. Jadę wzdłuż skalnych ścian. Droga jest bardzo przyjemna. Od miejscowości Semily zaczynają się spore przewyższenia terenu, generujące podjazdy naprzemiennie ze zjazdami. Szczególnie malowniczy jest zjazd do Żeleznego Brodu, z którego roztacza się ciekawy widok – 10cio piętrowe wieżowce nakładają się na starówkę a wszystko to miesza się z roślinnością porastającą wzgórza okalające miasto. Widok bardzo malowniczy. Do miasta jednak nie zjeżdżam, ale odbijam na niezwykle piękną i malowniczo położoną miejscowość Mala Skala. Pomimo późnej pory jest tu sporo turystów a nad miasteczkiem górują nagie skały z wiodącym nimi szlakiem turystycznym. Rozpoczynam podjazd, po drodze zajadając się soczystymi jabłkami z opuszczonych sadów. Mijam parking zamku Frydsztejn i dojeżdżam do wsi Frýdštejn, skąd zjeżdżam do miasta Hodkovice nad Mohelkou. Stąd rozpoczynam długi i przedostatni podjazd do miejscowości Záskalí, po drodze wyzbywając się resztek wszelkiego płynu. Na podjeździe mijam pompę ręczną z której postanawiam nabrać wody do picia, chcę również przemyć twarz. Niestety z kranu leci ruda woda.Kontynuuję podjazd, niebawem dopada mnie drugi kryzys podczas wycieczki, tym razem psychiczny. Zapada powoli zmierzch, zastanawiam się nad sensem wjeżdżania na Ještěd. Jestem już porządnie zmęczony, myślę o tym, aby uderzyć w Izery i tam przenocować, jednak na zjeździe do miejscowości Záskalí ocuca mnie odrobinę chłodniejsze powietrze i ostatecznie skręcam w lewo do miejscowości Dlouhý Most – to już przedmieścia Liberca. Tu zaopatruję się w Colę, wydając ostatnie korony. Kupuję również wodę mineralną i zalewam bidony, aby mieć po 650 ml wody na kolację i śniadanie.

Rozpoczynam delikatnie piąć się w górę, aż dojeżdżam do pętli tramwajowej pod Ještědem. Mam za sobą około 221 kilometrów, teraz czeka mnie najtrudniejsza część wycieczki około 9 kilometrowy podjazd o średnim kącie nachylenia 6,3%.Podjazd składa się z dwóch etapów. Pierwszy to droga relacji Liberec-Křižany docierająca do ostatniego parkingu. Stąd na Ještěd prowadzi wąski asfalt. Zrobiło się ciemno, włączam lampki i sącząc co jakieś czas colę, podjeżdżam, mijany przez liczne samochody. Za parkingiem na wąskim asfalcie ruch samochodowy praktycznie zanika. Mijam wreszcie Ještědkę z parkingiem i chałupą z pokojami do wynajęcia, odpoczywam przejeżdżając przez wypłaszczenie, ostatkiem sił pedałuję i po chwili jestem już na szczycie. Wieje i przyjemnie zaciąga chłodem. Po całym dniu spiekoty jest to przyjemny akcent. Wybiła godzina 21:30. Ludzi mało, większość to goście hotelowi, przeważnie Rosjanie. Robię pamiątkowe zdjęcie i zjeżdżam do Ještědki. Tu wbijam na szlak rowerowy nr 3007, którym docieram do wiaty turystycznej (50.7276739N, 14.9925758E) na wysokości nieczynnego już wyciągu za którą w niewielkim oddaleniu zauważam chatę klubu alpinistycznego z przyjemnie zadaszonym gankiem.Nad ranem ma podobno padać, więc rezygnuję z wiaty i rozkładam się na ganku. Wokół cisza i spokój, wieje przyjemnie wiatr.Gotuję wodę i zalewam zupę pomidorową, którą mieszam z bananowym musli. Ohyda, ale zjadam całość, mając świadomość, że w zasadzie przez cały dzień niewiele jadłem prócz batoników, rogalika i trzech bananów. Zaparzam herbatę, podłączam dwa smartfony do powerbanków i kładę się spać. W nocy nie pada, wiatr się uspokaja i jest bardzo ciepło.O 6:00 rano budzi mnie hałas piły.Jakiś nieprzytomny jegomość w niedzielę rano ścina drzewa. otuję wodę, składam manele, zalewam zupę pomidorową, bo na musli nie mam ochoty i zaparzam herbatę. Po śniadaniu docieram do Jestedki i zjeżdżam do Liberca. Tam manewrując mapą, przejeżdżam przez miasto a następnie już za Libercem w pierwszym napotkanym strumieniu myję się od stóp do głowy i tak odświeżony przejeżdżam przez Góry Izerskie do Jakuszyc ciesząc się słońcem, skąd szalonym zjazdem ciągnę do Szklarskiej Poręby i do Jeleniej Góry, by tam wbić się w pociąg do Wrocławia.

MAPKI Z ZAPISEM TRASY:

DZIEŃ PIERWSZY

DZIEŃ DRUGI